Η Παναγία εικονίζεται έως τη μέση, δεόμενη με το αριστερό χέρι στο στήθος, φέροντας στο δεξί τον μικρό Χριστό που ευλογεί με το αντίστοιχο χέρι, κρατώντας στο αριστερό  τυλιγμένο ειλητάριο. Το εικονογραφικό αρχέτυπο της εικόνας εντοπίζεται σε έργο του 6ου αιώνα στη Ρώμη που είναι γνωστό χάρη στην αχειροποίητη από άνθρωπο εικόνα της Παναγίας σε τοίχο ή κίονα ναού της πόλης Λύδδα (Διόσπολη), ενώ διαδόθηκε με την καθιέρωση της τιμής της Παναγίας τον 12ο αιώνα. Η εικόνα μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη προερχόμενη από τόπο της ανατολικής Μεσογείου, ενδεχομένως από την Κύπρο. Στην άποψη αυτή συνηγορεί η τεχνοτροπία των μορφών που συνδυάζουν στοιχεία της ορθόδοξης ζωγραφικής παράδοσης της Ανατολής και της τέχνης της Δύσης. Το διττό καλλιτεχνικό ύφος της εικόνας παραπέμπει σε έργα της περιόδου της δυναστείας των Lusignan στην Κύπρο (1191-1478), οδηγώντας στη χρονολόγηση της εικόνας γύρω στο 1200.